به موجب ماده (۱۴۷)قانون مالیات های مستقیم مصوب ۱۳۶۶/۱۲/۰۳ با اصلاحات و الحاقات بعدی، «هزینه های قابل قبول برای تشخیص درآمد مشمول مالیات به شرحی که ضمن مقررات این قانون مقرر می گردد عبارت است از هزینه هایی که در حدود متعارف متکی به مدارک بوده و منحصرا مربوط به تحصیل درآمد موسسه در دوره مالی مربوط با رعایت حد نصاب های مقرر باشد. در مواردی که هزینه ای در این قانون پیش بینی نشده یا بیش از نصاب های مقرر در این قانون بوده ولی پرداخت آن به موجب قانون و یا مصوبه هیأت وزیران صورت گرفته باشد قابل قبول خواهد بود.»
لذا هزینه مربوط به ذخیره حقوق ایام مرخصی صرفا در زمان پرداخت و یا تخصیص مورد قبول خواهد بود و به عبارت دیگر هزینه مربوط به ذخیره حقوق ایام مرخصی استفاده نشده (۹ روز درسال) به عنوان هزینه قابل قبول مالیاتی قابل پذیرش نخواهد بود.
